Indien je zelf in zo’n soort situatie verkeerd of als je gewoon wat vragen hebt, kan je me mailen

20 januari 2014

Beste lezers, Mijn naam is Gwendolyn Alkemade, ik ben 21 jaar en loop sinds oktober 2011 met een hernia op L5-S1. Ik ben donderdag 11 april geopereerd. Helaas heb ik eerst een lange weg moeten ondergaan om eindelijk te weten te komen dat de pijn in mijn rechterbovenbeen om een hernia ging (en geen scheurtje in de hamstring oid). Ik studeer en werk in de horeca. Aan het begin van mijn hernia heb ik veel nog kunnen doen, wel met last wat af en toe erger was dan anders (na een dag werken bijv.). Gezien ik nog niet wist waar de pijn vandaan kwam, ook doordat de hernia-proef negatief bleek te zijn, wist er er weinig raad mee. Na meer dan een jaar eindelijk te weten gekomen via MRI-scan dat het ging om een hernia op L5-S1. Vervolgens ben ik bij de rugschool (fysiotherapie) gaan lopen, helaas zijn de klachten hierdoor vele malen verergerd. Ik sliep nauwelijks en veel medicijnen gingen erdoorheen. School leidde er ook aan, mijn concentratie was niet meer optimaal en ik heb besloten om school op een ‘laag pitje’ te zetten (met tegenzin). Ik ben zeker niet blij geweest met de fysiotherapeut bij de rugschool die mij op een soort ‘bootcamp’ gestuurd heeft. 3 maal 1.5 uur trainen per week, in mijn ogen heeft de fysio dat helemaal verkeerd ingeschat. Na 2 weken bij de fysio gelopen, heb ik het opgegeven en wilde ik geopereerd worden. Ik kon al heel snel op consult en daarna werd ik na een week al geopereerd! Allemaal zeer snel, maar ook zeer spannend. Het verhaal, mijn beleving, van de operatie is hieronder te lezen. Lezers, indien jullie je goed in mijn situatie kunnen plaatsen, zal ik deze operatie zeer zeker aanraden! Veel leesplezier. Mijn beleving: Ik heb het iig als ‘heerlijk’ ervaren! En ze hebben gezegd dat ik goed tegen morfine kan.. is dat positief..? ;P Om 11 uur kwam ik aan bij de privŽ-kliniek in Drenthe, na een kleine 10 minuten wachten werd ik gescheiden van m’n ouders en werd ik door een verzorgster naar de verkouver-kamer gebracht. Waar ik vol spanning lag te friemelen aan mijn handjes (die ondertussen al liters water hadden uitgepuft) want ik was als de doods voor het inbrengen van het infuus. Het kalmeringspilletje dat ik kreeg, hielp voor geen meter. Kees, de anesthesist, kwam en ging het infuus bij mij inbrengen. Ik draaide m’n hoofd de andere kant op, en balde m’n vuist. Het deed geen/nauwelijks pijn, maar het ’deeeeee is ZOOO vreeeeeslijk! D: brrrr dat ding zat erin, en ik legde m’n arm zover mogelijk van me af (niet dat dat ver kan zijn..) want het gevoel was alleen nog maar enger “er zat een naaldje in m’n ader… D:”” ach, iedereen heeft angsten. Sommige voor muizen, ik voor naaldjes.