Tijdens de ingreep verdween de pijn uit mijn been

20 januari 2014

Precies een maand en 10 dagen geleden (het exacte aantal uren, minuten en seconden zal ik u besparen, maar ik weet ze wel!) is de hernia die mij lang geplaagd heeft endoscopisch verwijderd in de rugkliniek van Dr Iprenburg in Veenhuizen. Wat hieraan vooraf gegaan is, is een klein gezondheidszorgdrama. In het bijzonder vanwege de onzorgvuldige, empathie-arme en tijdverslindende onderzoeksperiode in de reguliere gezondheidszorg. Maar laat ik bij het begin beginnen. Enige jaren geleden – misschien wel zes of zeven jaar Ð kreeg ik vermoeidheidsklachten, problemen met lopen en gevoelsstoornissen, vooral in mijn voeten. Onderzoek naar de oorzaak hiervan (bij het onderzoek beperkte men zich tot de heupen!) leverde niets op, dus ik strompelde voort. Tot in februari 2009 er pijn ontstond in de achterkant van mijn rechter been. ÒSpierpijnÓ, dacht ik, maar de pijn hield aan, erger nog, nam zelfs toe! Mijn voormalige huisarts zei enige weken later, na mijn verhaal te hebben aangehoord en een twee minuten durend onderzoek: Òdit zijn de typische verschijnselen van een hernia!Ó Mijn nieuwe huisarts Ð ik was ondertussen verhuisd Ð verwees mij in mei 2009 naar de neuroloog. Pas in augustus kon ik daar terecht en daar kreeg ik de bemoedigende mededeling, dat herniaÕs tegenwoordig niet meer geopereerd worden. De pijn was intussen zodanig, dat mijn wereld zich ernstig aan het verkleinen was. Lopen was pijnlijk, autorijden was pijnlijk evenals alle andere bewegingen (en dat zijn er meer dan je denkt) waar de uittredende wortel in het been bij betrokken is. Pijnstilling zo deelde de huisarts mij mee, was een zaak van de behandelend neuroloog, de laatste beweerde overigens het omgekeerde: Òpijnstilling is een zaak van de huisartsÓ. Gevolg was dat ik alle pijnstillers, die bij de drogist zijn aan te schaffen in grote hoeveelheden heb gebruikt totdat ze geen effect meer hadden. Tot 18 paracetamol per dag om tenminste twee tot drie uur per dag de pijn iets te verminderen! Maar terug naar mijn verhaal. In augustus 2009 werd een MRI-scan gemaakt, waarop duidelijk een hernia zichtbaar was. Mij leek hiermee de zaak glashelder. De hernia herstelde zich niet spontaan en was langer dan zes weken aanwezig ….. dus opereren lag voor de hand. Maar dat was een vergissing. Ik werd verwezen naar de neurochirurg, die wel wilde ÒcheckenÓ of er iemand bereid zou zijn om de ingreep eventueel te verrichten. Overigens niet nadat een aantal aanvullende onderzoekjes, o.a. op de afdeling anaestesiologie zouden zijn verricht. Deze onderzoeken zouden pas eind februari 2010 plaatsvinden. En nog steeds was pijnstilling geen relevant onderwerp en mijn wereld werd kleiner en kleiner. De pijn was inmiddels continu aanwezig en verergerde bij de geringste belasting. Kerstmis en oud en nieuw heb ik vanaf de bank in de huiskamer van terzijde mogen meebeleven. Er was inmiddels geen houding meer te vinden waardoor ik even bevrijd was van de pijn. Alle zonder recept verkrijgbare pijnstillers had ik inmiddels in ongezond grote hoeveelheden opgegeten. Via een andere huisarts had ik zelfs een combinatie van paracetamol en codeine getruckeerd. Deze pijnstillers zijn uitsluitend op recept verkrijgbaar en mijn huisarts was nog steeds niet aanspreekbaar! Maar uiteindelijk Ð onder protest Ð was de neuroloog bereid mij iets voor te schrijven. Oxycontin, een morfine-achtig preparaat. Ik voelde mij ziek bij het gebruik ervan en sliep een onaangename klamme slaap in de armen van Morfeus! En onderin die slaap beet de pijn continu en onveranderd in mijn been. Driemaal heb ik dit preparaat ingenomen, driemaal was het resultaat hetzelfde …. en de pijn bleef onveranderd aanwezig. De badkamer, tien stappen van mijn bank verwijderd, werd een bijna onbereikbare plek. Opstaan en dan voorzichtig een eerste stapje. Leunend met mijn hand tegen de muur liep ik eerst naar de slaapkamer, ging dan 10 minuten op het bed zitten, zodat de pijn wat afnam, dan hetzelfde ritueel, voorzichtig opstaan, strompelen naar de badkamer, de douche aan, terug naar het bed, in de douche …. en als ik het niet uithield, terug naar het bed, desnoods kleddernat en weer opnieuw naar de douche …. en zo voort en zo voort. Alle andere plekken in huis en ook alle taken werden voor mij vrijwel onbereikbaar. Ik sliep Ð voor zover daar nog sprake van was Ð op de bank. Op de avond van 14 januari heb ik in armoede contact gezocht met de plaatselijke huisartsendienst, die mij telefonisch adviseerde een dubbele dosering Oxycontin in te nemen plus wat valium, die ik bij de dienstdoende apotheek (15km verderop) kon ophalen. De moed zou mij in de schoenen gezonken zijn ware het niet dat ik die toen allang niet meer aan kon krijgen. Op mijn mededeling, dat het er mij niet om te doen was stoned te worden, maar dat ik van de pijn afwilde, reageerde men met de mededeling, dat dit het advies was van de dienstdoende huisarts en daarmee uit! De situatie was daarmee dus als volgt: Het zou nog een maand duren alvorens het aanvullende onderzoek was verricht. Vervolgens zou er zeker nog enige tijd over heen gaan alvorens ik op het spreekuur van de neurochirurg zou komen om een en ander te bespreken en als er dan al tot operatie zou worden besloten, dan zou de operatiedatum ook zeker nog even op zich laten wachten. Kort en goed het zou nog zeker twee maanden, zo niet langer duren eer de hernia verwijderd zou worden, als ie al verwijderd zou worden (!) en ondertussen moest ik ÒstonedÓ en met pijn of niet ÒstonedÓ en nog steeds met pijn, de tijd zien te overbruggen. De volgende dag, op 15 januari hebben wij op internet gezocht naar een privekliniek die zich bezighoud met hernia-operaties en wij stuitten op de rugkliniek van Dr. Iprenburg in Veenhuizen. Nog diezelfde dag hebben wij gebeld. Op 18 januari kon ik Õs-middags op het spreekuur terecht en de volgende ochtend vroeg zou er geopereerd worden. En zo is het gegaan. Maandagmiddag 18 januari 2010 meldde ik mij in de kliniek. De ontvangst was vriendelijk en men toonde begrip voor mijn fysieke situatie. We werden uitgebreid geinformeerd over de techniek van de ingreep en het onderzoek was efficient en relevant, door een vriendelijke en aanspreekbare dokter die tijd had! De volgende ochtend is de hernia endoscopisch verwijderd en nog tijdens de ingreep voelde ik de pijn uit mijn been wegtrekken.Behalve een vermoeid gevoel in de onderrug heb ik daar nooit pijn gehad. Twee uur na de ingreep kon ik mijn tenen en mijn been weer normaal bewegen. Drie uur na de ingreep waren we op weg naar huis. Het operatiegebied met de afmeting van een 10 eurocentstuk was nauwelijks pijnlijk. Ter ondersteuning kreeg ik een corset, dat gedurende enkele weken afbouwend gedragen moest worden. Intussen oefen ik voorzichtig mijn rug- en beenspieren, die door langdurige verkeerde belasting behoorlijk zijn aangedaan. Ik merk hoe groot de mentale impact is geweest van de pijn tengevolge van de hernia. Alles wordt er door beinvloed …. communicatie met anderen, autorijden, boodschappen doen, de gewone dagelijkse dingen ….. alles wordt aangetast door pijn. Gelukkig stond voor mij de mogelijkheid open om deze uitweg te zoeken. Ik denk vaak aan de mensen die niet in deze omstandigheden verkeren. Die gebonden zijn aan ziekenhuizen die werken met uitgebreide protocollen, die vooral tijdrovend zijn en een administratieve functie hebben. Maar die helaas weinig toevoegen aan het verminderen van de ellende van de patient. Zij kunnen niet anders dan wachten tot men besluit om al dan niet te opereren. Mensen voor wie pijnstilling ook via de drogist geregeld moet worden totdat er geen remedie meer is en het moment van opereren nog ver weg. Gezinnen die gebukt gaan onder deze gebeurtenis. Mijn gezin ging er onder gebukt! Verzekeringsmaatschappijen, die weken nodig hebben om uit te maken of de benodigde ingreep elders verricht zou mogen worden. Empathieloze organisaties, die vooral worden geleid door geld en gecontroleerd verlopende systemen. Systemen waarin de patient of de client eerder een storende factor lijkt, dan de reden van bestaan. Ik ben Dr. Iprenburg en zijn staf dankbaar voor het snelle ingrijpen en het uitstekende resultaat, hun zorgvuldige en vriendelijke aanpak. En het is mij onduidelijk waarom sommige verzekeringsmaatschappijen een dergelijke ingreep niet zouden willen vergoeden. Het is een weinig belastende ingreep, de herstelperiode is kort. Ziekenhuizen worden ontlast en de kosten van de sociale verzekeringen zouden aanzienlijk kunnen verminderen. Tijdens een museumbezoek kortgeleden, realiseerde ik mij dat ik de trap af huppelde en dat had ik in geen jaren gedaan. Noch het museumbezoek, noch het huppelen van de trap af en mijn zoon zei een paar dagen geleden: ÒMam ik herken je weer …. je bent lang weggeweest!Ó