Blij om met mijn foraminale hernia de PTED operatie ondergaan te zijn

20 januari 2014

Veel te lang heeft het geduurd maar ik ben uiteindelijk gelukkig genoeg geweest om met mijn foraminale hernia de PTED operatie te kunnen ondergaan. Ik ben nog aan het herstellen van de operatie en heb nog een weg te gaan maar mijn leven ziet er nu al anders uit, zenuwpijn heb ik niet meer. Het kan bijna niet kloppen dat minister Schippers kan antwoorden dat microdiscectomie de oplossing zou zijn voor de pati‘nten, is ze slecht voorgelicht? Ik zou bijvoorbeeld nooit in aanmerking komen volgens de deskundigen geneesheren die deze behandeling kunnen bieden, alleen de PTED operatie was een oplossing en anders moest ik er maar mee leren leven. Onbegrijpelijk dat de minister met dit antwoord wegkomt want ze doet net alsof er een alternatief is voor PTED terwijl dit niet zo is. Het kosteneffect heeft schijnbaar ook nog niemand met verstand uitgerekend want een kind van 8 kan je uitrekenen dat een snel herstel afgezet tegen jarenlange zorg aan alle kanten voordelen biedt. Behalve het kostenaspect wat schijnbaar voor de minister zwaar telt is er natuurlijk het menselijke aspect. Onnodig lijden noem ik het, als je jarenlang PTED ontzegd wordt terwijl je volgeplakt van de morfinestickers en volgepropt met pillen weer eens naar iemand wordt doorverwezen die je gaat vertellen dat je gewoon ontspannen moet. Los van de pijn heb je natuurlijk helemaal geen leven meer als je nergens naar toe kan en ook thuis geen wezenlijke bijdrage meer kan leveren aan het huishouden. Ik wil niet denken aan de (waarschijnlijk grote) groep mensen die net als ik met een foraminale hernia met een kluitje in het riet gestuurd worden met de melding dat Òje er maar mee moet leren levenÓ en als je genoeg aanhoudt krijg je uiteindelijk een hormonenprik in je rug om je een tijdje zoet te houden. Dit lost natuurlijk niks op maar kost ook bij elke behandeling vele EuroÕs. Behalve de prik zijn er natuurlijk aan voorafgaand minstens vier behandelaars langere tijd met de pati‘nt bezig, wat in het kader van werkverschaffing natuurlijk prima is maar verder totaal zinloos. Voor mij was na twee jaar de koek op en door de ondraaglijke pijnen, het gebrek aan een ander vooruitzicht en het voortdurende onbegrip zag ik heel het leven niet meer zitten. Voor mij persoonlijk kwam de uitzending van Tros Radar net op tijd. Ik herkende me zo sterk in het beeld van de pati‘nten dat ik meteen wist dat dit voor mij de oplossing kon bieden. Het wordt hoog tijd dat iemand aantoont dat PTED de gouden standaard overtreft m.b.t. lage rugherniaÕs want ik begrijp dat dat het struikelpunt is als het gaat om wel of niet vergoeden van de operatie. Dan vervolgens de gehele geneeskundige kliek op de hoogte brengen en er van overtuigen dat er een oplossing is voor de patienten die ze tot nu toe niet konden helpen. Ik heb een mogelijkheid gevonden om de operatiekosten te financieren maar ik weet zeker dat er een grote groep bestaat die dit niet voor elkaar krijgt en dus volgens de geldende regels in de zorg ook nooit in aanmerking komt voor de oplossing van hun rugklachten. Als je geld hebt kan je dat wel en dat lijkt me niet wenselijk in een land als Nederland, we leven toch zeker niet in een land waar goede medische zorg is voorbehouden aan de rijken? Tevens hoop ik dat er genoeg mensen zo bekwaam opgeleid worden als Dr. Iprenburg en zijn team om de patienten te helpen. Wat mij verbaast is dat in Nederland schijnbaar alleen hij het goed begrepen heeft en ik hoop voor alle mensen met de klachten zoals ik die had dat het mogelijk wordt om hun leven weer terug te krijgen. Ook al ben ik nu ziek van het afbouwen van de morfine die ik jarenlang nodeloos voorgeschreven heb gekregen, ik zie een heel andere toekomst voor me dan die me is voorgehouden door de artsen waar ik uiteindelijk beland was voor ik in Veenhuizen uitkwam.